Er zijn een aantal genetische aandoeningen die voor kunnen komen bij de Pembroke Welsh corgi. Hier kunnen zij vrij, drager of lijder van zijn.
Een hond die "vrij" is heeft het gen van deze aandoening niet, en kan het dus ook niet doorgeven aan zijn nakomelingen.
Een hond die drager is heeft 1 kopie van het gen. Meestal komt deze aandoening dan niet tot uiting, maar hij kan wel dit gen doorgeven aan zijn nakomelingen.
Een hond die lijder is heeft 2 kopieën van het gen. De hond heeft dan dus deze aandoening en zal er dan ook last van hebben of krijgen.
Deze aandoeningen kunnen makkelijk getest worden met behulp van een DNA test, van bijvoorbeeld embark.
Degeneratieve Myelopathie
Degeneratieve myelopathie (DM) is een progressieve neurologische aandoening van het ruggenmerg bij honden. Deze aandoening breekt de zogenoemde "isolatielaag" van de zenuwbanen af. Waardoor de aansturing van de spieren vaak eerst in de achterhand minder wordt. Dit lijdt dus uiteindelijk tot verminderde beweging en zelfs volledige verlamming op latere leeftijd. Vaak wordt er uiteindelijk gekozen voor euthanasie. DM wordt vaak vergelijkt met Amyotrofe Laterale Sclerose (ALS) of multiple sclerose (MS) bij mensen.
Exercise-induced collapse
Exercise induced collapse (EIC) is een aandoening aan het zenuwstelsel waarbij honden instorten na (extreme) inspanning. Bij deze aandoening gaat het fout bij de zenuwoverdracht van zenuwcel naar spiercel. Hierdoor verslappen de spieren. Het komt voor dat alleen de achterpoten verslappen, waardoor de hond door zijn achterhand zakt. Maar als alle spieren verslappen kan de hond zich helemaal niet bewegen. Dan zakt hij door zijn poten en ligt op de grond. Tijdens zo'n aanval is de hond bij bewustzijn. Wel kan de temperatuur van de hond erg stijgen tijdens een aanval, de oorzaak hiervan is onbekend. Alleen kan een te hoge lichaamstemperatuur levensbedreigend of zelfs dodelijk zijn voor een hond. Een aanval duurt vijf tot vijfentwintig minuten. Daarna knapt de hond langzaam op en kan weer lopen.
Deze honden kunnen dus nooit veilig spelen, rennen of sporten.
Progressieve Retina Atrofie, RCD3
Progressieve Retina Atrofie (PRA) is een oogziekte die als eerste de staafjes in de ogen aantast. Hierdoor kan de hond slechter zien wanneer het schemert. Uiteindelijk tast deze ziekte ook de kegeltjes aan en wordt de hond geleidelijk aan blind.
Ziekte van Von Willebrand, type 1
Von Willebrands ziekte (VWD) is een aandoening van de bloedstolling. Door een tekort aan of een onjuiste werking van een eiwit dat betrokken is bij de bloedstolling, de Von Willebrand factor (VWF), ontstaan er problemen met de bloedstolling. Dit eiwit zorgt voor een verbinding tussen de bloedplaatjes en de bloedvatwand en is betrokken bij het activeringsproces van andere stollingsfactoren. Honden waarbij dit eiwit ontbreekt of afwijkend is, hebben een verstoorde bloedstolling, waardoor wonden slecht genezen en hevige bloedingen kunnen ontstaan. Afhankelijk van de mate van het tekort aan deze stollingsfactor verschillen de verschijnselen van gering tot zeer ernstig. Dragers van dit gen kunnen ook stollingsproblemen hebben.
X-gebonden ernstige gecombineerde immuundeficiëntie
X-gebonden ernstige gecombineerde immuundeficiëntie (X-Scid) is een erfelijke immuunziekte die de ontwikkeling van witte bloedcellen verstoort. Pups maken zelf geen weerstand tegen infecties aan en zijn extreem vatbaar voor allerlei bacteriën en virussen. Als de immuunstoffen uit de moedermelk opraken, ontwikkelen de pups uiteenlopende infecties en ziekteverschijnselen. Ze overlijden tussen de 6 en 10 weken oud.
Tevens zijn er een aantal skelet afwijkingen die voor kunnen komen bij de Pembroke Welsh corgi. Hier zijn helaas geen tests voor wel hebben deze aandoeningen een erfelijke factor maar ook een omgevingsfactor. Doormiddel van röntgenfoto's kunnen we wel zien of een hond deze afwijking heeft ja of nee.
Heupdysplasie
Heupdysplasie (HD) is een afwijking aan het heupgewricht bij honden waarbij een afwijkende vorm (dysplasie) van het gewricht ontstaat. De gewrichtsdelen passen niet goed in elkaar, waardoor er instabiliteit in het gestel en slijtage van het kraakbeen ontstaan. De aandoening heeft een erfelijke basis en daar bovenop kunnen een hoge groeisnelheid en overgewicht de situatie verergeren.
Elleboogdysplasie
Elleboogdysplasie (ED) is een verzamelnaam voor verschillende gewrichtsstoornissen aan de elleboog. Dit komt door drukverschillen in de elleboog. De vier verschillende vormen zijn: los processus coronoïdeus (LPC), osteochondritis dissecans (OCD), los processus anconeus (LPA) en elleboogincongruentie. Alle aandoeningen leiden tot schade aan het ellebooggewricht met artrose. Elleboogdysplasie leidt tot kreupelheid, wat zich gedurende de ontwikkeling van de hond uit. Meestal is de aandoening al rond een leeftijd van zes tot twaalf maanden zichtbaar, maar het kan zich ook pas op latere leeftijd openbaren ten gevolge van de steeds erger wordende artrose.
8e Lendenwervel
Normaal gesproken hebben honden 7 lendenwervels. Soms heeft een hond echter aangeboren 8 lendenwervels (L8). Vaak zit dan voor het heiligbeen, een extra wervel. Dit kan veranderingen in de bewegingsmogelijkheid en stabiliteit van de rug met zich meebrengen en eerder kans op aandoeningen zoals spondylose en vergroeiingen geven.
Lumbosacral Transitional Vertebra
Lumbosacral transitional vertebra (LTV) is een aangeboren, afwijkend gevormde wervel tussen de laatste normale lende (lumbaal) wervel en de eerste normale heiligbeen (sacrale) wervel. Dit zijn de wervels aan het einde van de ruggengraat, voordat deze overgaat in de staart. De LTV heeft de uiterlijke kenmerken van zowel een lende- als een heiligbeenwervel. Er zijn verschillende classificatiesystemen in de diergeneeskunde voor de LTV, gebaseerd op de uiterlijke kenmerken. In sommige gevallen is er sprake van een 8e lendewervel (L8).
Van de afwijkende wervel zelf hoeft de hond geen last te hebben, maar de hond heeft een grotere kans op het ontstaan van klinische symptomen van het zogenaamde cauda-equina syndroom (vernauwing van het lumbosacrale wervelkanaal). Kenmerkende symptomen hiervan zijn pijn en bewegingsbeperking van de achterhand waardoor de hond moeite heeft met springen, traplopen en opstaan, vermindering van de kracht van de achterbenen, soms zelfs verlamming, staart zwakte en incontinentie.
